Uwielbiam dziewiarskie wyzwania. Ale nie każde, tylko takie, gdzie oczekiwany efekt końcowy będzie też do mnie przemawiał i mi się podobał. Niestety ostatnio rzadko mam na to czas, bo dużo jest regularnej pracy. Ale zawsze staram się sobie planować wakacje lub okres Świąt w taki sposób, żeby wtedy coś specjalnego zrobić i poczuć, że robię coś innego.

I tak było też tym razem. Jakiś czas temu Monika przyniosła worki wełny: grubej alpaczej z domieszką naturalnej. Razem ze dwadzieścia motków. Co z tym zrobić? Leży w szafie i czeka na pomysł. U mnie też trochę przeleżało, aż w końcu nadszedł czas i wzięłam się do dzieła. Jak zawsze zaczęłam od burzy mózgów: co robimy? jak ma wyglądać? jakie są oczekiwania? szalejemy czy idziemy standardowo? I, jak zawsze w przypadku Moniki, liczyłam na jakieś szaleństwo i pójście pod prąd, uwielbiam takie Klientki!

I tak też było tym razem: z grubej włóczki nie ma jakoś wielkich możliwości zrobienia czegoś innego, jednak grubość trochę ogranicza, ale nie nas 🙂 Zrobimy sweter pod prąd, czyli w poprzek. Przyznam, miałam wątpliwości, głównie, jak taki sweter będzie się układał, czy po prostu da się go nosić? No bo po co robić sweter, który tylko jest? Tzn. ja mam trochę takich swetrów, ale ja to ja, a Monika to Klientka, która chce sweter do noszenia.

No i się zaczęło: robota posuwała się dosyć szybko, w końcu to gruba włóczka, ale kombinowanie, jak go wyprofilować, jakie zrobić wcięcie pod szyją, czy głęboko czy nie, było chyba największą przygodą. W końcu stanęło na golfie, miało być z guzikami, ale że włóczka okazała się giętka i głowa przechodziła przez golf łatwo, można było golf zszyć.

Potem pojawiło się pytanie odnośnie rękawów: jak je zrobić? z wycięciem czy bez? profilowane czy proste? I znów doświadczenie i dziewiarski instynkt pomogły. A efekt końcowy widać na zdjęciu. Ja jestem zadowolona, no i najważniejsze Monika też jest zadowolona, więc chyba się udało???

A w głowie już mam następny sweterek pod prąd….;)